کدامیک از معصومین چنین روالی را توصیه کرده اند؟ خود امام زمان (عج) فردای شهادت پدر بزرگوارشان خوشحال بودند یا ناراحت؟ مقام معظم رهبری توصیه به جشن می کنند و تبریک می گویند این روز را؟ امام خمینی در این روز خوشحال بود؟ حضرت آقای بهجت چطور؟ (من واقعا نمی دانم ها. اگر درباره سیره این بزرگان در این باره کسی چیزی می داند عنوان کند)
نکته دیگر اینکه ما از این جشن ها که می گیریم به کجا قرار است برسیم؟ اگر قرار است به بهانه آغاز ولایت و امامت امام زمان جشن بگیریم تا مردم یادشان نرود که منتظرند و امامی دارند و اینها … (برخی از دسته اول استدلال شان این است) نیازی به جشن گرفتن و عید گرفتن است؟ نیازی به گل و شیرینی است؟ خوب نیست در عین اینکه هنوز در مصیبت امام عسگری هستیم درباره امامت امام زمان و پایبندی به آن حضرت و خصوصیات واقعی انتظار به بحث و پخش سخنرانی ها و وعظ ها بپردازیم. از گل گذاشتن در اخبار سراسری چه چیزی عاید می شود؟
چرا برای دیگر امامان معصوم چنین کاری نمی کنیم. اگر این طور است باید فردای عاشورا عید امامت حضرت سجاد (ع) را بگیریم. ایشان کم کسی بوده اند؟ کم امامی بوده اند؟ کمتر از بقیه واسطه فیض بوده اند؟ کمتر از بقیه همه آن صفات اشاره شده در جامعه کبیره را دارند؟! هرگز. پس چرا برای ایشان چنین کاری نمی کنیم؟
دلیل آن را کمی می دانم. قبلا در زمان جوانی و مجردی با لحنی شاید جسورانه درباره امامان معصوم مطلبی در همین وبلاگ نوشته بودم. مطلبی درباره امامان معروف و غیر معروف. اینکه امام علی، امام حسین، امام صادق، امام رضا و امام زمان معروف هستند و بدون آنکه واضح گفته شود انگار در ذهن خیلی ها این عزیزان از بقیه بالاترند. انگار که امامان تاثیرگذارتری بوده اند و بیشتر امامت کرده اند تا بقیه! از بقیه خیلی نمی دانیم جز اینکه معمولا در زندان بوده اند و نتوانسته اند آن چنان که ما از کربلا خوشمان می آید کربلا بیافرینند. یا مزار شریف شان در ایران نیست و ما برای همین خیلی باهاشان ارتباط نداریم. نه سریال شان را می سازیم. نه به شان توسل می کنیم. و نه شهادت شان را چند روز و یک دهه عزاداری می کنیم. به یک روز اکتفا می کنیم و فردایش هم جشن امامت امام بعدی را می گیریم که خیلی خیلی معروف تر هستند و امام حی و آخرین امام و منجی عالم.
صدباره می گویم که مرا به خاطر این بیان رک و سخیف ببخشید. خود این بزرگواران می دانند که قصدم فقط بیشتر دانستن است و اینکه مطلب را خوب بفهمیم و به سهم خودمان امام شناسی کنیم و آسیب شناسی کنیم در این زمینه.
اگر به امامان دیگر همین ما مردم و همین ما انسان ها اجازه می دادیم و کمک می کردیم و خباثت نمی ورزیدیم، آنها منجی عالم بشریت نمی شدند؟ آنها نمی توانستند جهان را نجات دهند. اراده خدا بر این بوده، درست. ولی ما چه کرده ایم و برای چه جشن می گیریم؟! و اس ام اس تبریک می فرستیم؟
پی نوشت ١: آقای قاسمیان در جواب این سوال من که البته این همه تفصیل ندادم نه از قضیه حمایت کردند و نه مخالفت. گفتند اگر بخواهد این برای امامان دیگر تعمیم داده شود اصلا خوب نیست. ولی خوب به هر حال برای امام زمان چون که ایشان امام حی هستند، می شود توجیه داشته باشد. مطلب مهم دیگر ایشان این بود که این مساله جشن گرفتن یک بدعت جدید در این سالها نیست و از سالیان دورتر مرسوم بوده که شیعیان این روز را به عنوان آغاز امامت ایشان جشن می گرفته اند. صحبت های ایشان کمی مرا از موضع ضدیت در این باره پایین آورد و الان در سطحی هستم که می خواهم دلیل را بدانم و در بالا فقط استدلال هایی که به ذهنم می رسید را توضیح دادم. الان من یک مخالف نیستم بلکه می خوام شیرفهم شوم.
پی نوشت ٢: خاضعانه اعلام می دارم که در این باره نمی دانم و دوست دارم اگر کسی چیزی به ذهنش می رسد یا منبع خوبی دارد معرفی کند.
در همین باره بخوانید:
- جایگاه جشن امامت مهدی موعود (عج) در جامعه – نشریه الکترونیک ساعت صفر
- مهدی یاوران
- جشن تاج گذاری یا جشن عید الزهرا – مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
- علت غیبت
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: