ظهور آقا

یا صاحب الزمان آقای من

به خدا طاقت هجران دگرم نیست بیا
غیر خوناب جگر در بصرم نیست بیا
سوی دلدار پریدن هوسی دیرین است
لیک در کنج قفس بال و پرم نیست بیا
پر پروانه به سوز غمت عادت دارد
به خدا واهمه ای از شررم نیست بیا
زار و بیمارم و رنجور ز بد عهدی عشق
با چنین حال طبیبی به برم نیست بیا
سینه ام مهبط عشق و دل من خانۀ توست
پر بهاتر گهری زین گهرم نیست بیا
از خداوند تو را محض خدا خواسته ام
غیر وصل تو هوایی به سرم نیست بیا
تا مگر وصل تو فریاد رسد عاشق را
مأمنی غیر سکوت سحرم نیست بیا

امام رضا(ع)

کرامت  هست آن جایی  که  سائل می شود پیدا

اگر چه دست و پـا گم می شود، دل می شود پیدا

گره  از  مشهد و  قم  وا نگشته بر نخواهد گشت

برادر  خواهری  اینگونه  مشـکل  می شود  پیـــدا

ز هر  دلــشوره  ای  دل  را  به  دریــای  تو باید زد

که  قدر  اشک  از  امواج  ساحل  می شود  پیدا

دل  ایران  ز  لطف  سایه ی  خورشید مشهد گرم

و قم همشیره اش چون ماه کامل می شود پیدا

دو  دلبر  از  جناب  حضرت  موسی بن جعفر چون

حسین  و  زینبی  حیدر  شمایل  می شود  پیدا

بدون  زهر  هم  معصو مه ی  دور  از رضا می مرد

مـــثالش  زینـب کبـــری، دلایـــل  می شود  پیــدا

نگاه كريمانه

هميشه من به درخانه تومحتاجم

به خاكبوسي كاشانه تو محتاجم

هرآن كه سائل اين درشود امير من است

به سائلان درخانه تو محتاجم

كبوترانه به تو خو گرفته ام يك عمر

به التفات تو دانه تو محتاجم

اگرچه شهد محبت چشيده ام ازتو

هنوز برلب پيمانه تو محتاجم

تهي است دستم ومسكين آستان توام

به يك نگاه كريمانه تو محتاجم

ولاي توست گذرنامه بهشت اما

به روز حشر به پروانه تو محتاجم

گره فتاده دوباره به كار جان و دلم

به لطف گوهر يكدانه تو محتاجم

شدآشناي درخانه ات«وفائي» وگفت

كجا به مردم بيگانه تو محتاجم